Na sobotniej zbiórce ministrantów wybraliśmy się, aby kontynuować pielgrzymowanie po naszym dekanacie.

Cel był ambitny – Zaborów, kościół pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, oddalony od naszej parafii o ok. 15 km. Niestety 19 października padał deszcz, więc zmieniliśmy plany i ostatecznie dotarliśmy do najbardziej znanego, najbliższego i pięknego kościoła w Starych Babicach.

Wiele osób zna ten kościół, gdyż część parafian jeszcze 20 lat temu należała właśnie do tej parafii. Wiele osób ma także bliskich pochowanych na cmentarzu w Starych Babicach. Wielu parafian chodziło do szkoły na ul. Polnej i mieli możliwość poznania kościoła choćby podczas szkolnych rekolekcji. Ale duża część naszych obecnych parafian jest napływowa, więc usłyszą o tym kościele po raz pierwszy.

Od pani Barbary gospodyni, otrzymaliśmy pęk ogromnych starych kluczy. Odnalezienie odpowiedniego klucza było niezłym wyzwaniem. Po kilku próbach weszliśmy do świątyni, która zrobiła na ministrantach ogromne wrażenie. Piękny, odnowiony, barokowy kościół. Oto kilka informacji historycznych o tym kościele pobrane ze strony parafialnej.

-------------------------

Parafia Babice erygowana została  prawdopodobnie już w XIII lub XIV w. Pierwszy kościół drewniany pw. Wniebowzięcia NMP wspomniany jest w aktach już w 1428 r.

Historia obecnego kościoła sięga roku 1728, kiedy to właściciele majątku Babice, Jan Szembek kanclerz koronny i Ewa z Leszczyńskich, ufundowali kościół o długości 36 i szerokości 20 łokci. Kościół był murowany, pokryty dachówką, z kamienną posadzką.

Konsekracji tej świątyni dokonał 24 listopada 1754 r. Książę Antoni Ostrowski, biskup Inflandzki. Parafia liczyła wtedy ok. 3000 osób. Niestety bieg czasu sprawił, że kościół ten już w XIX w. wymagał gruntownego remontu. Poza tym parafia powiększyła się do ok. 5000 osób. Te okoliczności sprawiły, że Ks. Władysław Taczanowski powziął myśl powiększenia i rozbudowania kościoła.

Trudność w realizacji tego przedsięwzięcia  stanowił fakt, że Babice leżały na przedpolu fortyfikacji twierdzy Warszawa i władze carskie nawet nie chciały słyszeć o budowie. Stąd też prośba Ks. Taczanowskiego  do komendanta fortecy o pozwolenie na budowę pozostała bez skutku.

Mimo odmowy, ówczesny Proboszcz nie zrezygnował ze starań udając się osobiście do generała gubernatora księcia Aleksandra Imeretyńskiego - znanego ze złagodzenia kursu wobec Polaków. Proboszcz wyjednał u niego w maju 1898 r. pozwolenie na rozbudowę istniejącej świątyni.

Prawie nowa świątynia o 3 nawach budowana była według planu budowniczego Józefa Dziekońskiego. Budowlę znacznie powiększono, dodając jej dwie nawy boczne, transept i nowe prezbiterium. Z pierwotnej fasady pozostała trudna do wyodrębnienia zaledwie część środkowa. Całość utrzymana jest w duchu architektury barokowej.

Obszerne wnętrze budowli już od wejścia wywiera olbrzymie wrażenie. Budowę zakończono w 1902 r., kiedy to Ksiądz prałat Leopold Łyszkowski dokonał poświecenia ołtarza wielkiego. W latach 1922-23, gdy proboszczem był Ks. Bernard Jarzębski dobudowano wieżę. 26 października 1930 r. Biskup Stanisław Gall, biskup polowy wojsk polskich, dokonał konsekracji wspaniale dokończonej i odnowionej świątyni.

Bieg czasu oraz działania wojenne dokonały poważnych zniszczeń świątyni. Po wojnie, w 1948 r., staraniem Ks. prob. Jana Machnikowskiego ufundowano nowe dzwony (poprzednie zostały zabrane przez Niemców). W 1954 r. natomiast założono instalację elektryczną.

Za czasów Ks. prob. Stanisława Skrzydlaka założono centralne ogrzewanie (1965). W latach 80-tych staraniem Ks. prob. Mariana Kuzalskiego kościół został pokryty miedzianą blachą i pomalowany. Sprawiono też 40 nowych, dębowych ławek oraz 42-głosowe, elektroniczne organy.

Staraniem Księdza Proboszcza Jana Szubki dokończono remont plebanii, powiększony i ogrodzony został nowym parkanem cmentarz, w Kaplicy MB założono witraż, odnowiono stacje Drogi Krzyżowej, namalowano obraz Matki Bożej Różańcowej, Św. Rodziny i Miłosierdzia Bożego. Dokonano przebudowy całego prezbiterium fundując nowy marmurowy ołtarz, którego poświęcenia dokonał w 1994 r. J. Em. Józef Kard. Glemp, Prymas Polski. W roku 1999 odremontowano i pomalowano całą elewację zewnętrzną oraz wnętrze kościoła.

Dnia 7 listopada 1999 r. Ks. Prymas dokonał instalacji relikwii św. Kingi przywiezionych ze Starego Sącza. Ukończone też zostały prace przy renowacji i złoceniach wszystkich ołtarzy, ambony, chrzcielnicy, bocznej kaplicy, zakrystii oraz remont i pozłocenie piszczałkowych organów, a także restauracja nagrobków znajdujących się przy kościele. Zakupiono też nowe żyrandole oraz ławki. W zakrystii położono nową posadzkę oraz zakupiono nowe meble. Wokół kościoła położono nową kostkę oraz posadzono szereg nowych krzewów, kwiatów i niskopiennej zieleni. W 2003 r. rozpoczęto budowę nowego domu parafialnego, którą zakończono w 2006 roku.

---------------------------

Zapraszamy, aby samemu zobaczyć sąsiednie kościoły. Niech inspiracją do tego będą nasze artykuły. Może warto jak my, zrobić to na rowerze. Na razie zawiesimy nasze wycieczki czekając na cieplejszy okres.

Zachęcam by odwiedzić stronę FB gdzie będzie więcej zdjęć.

ks. PP