Msze św.
Spowiedź
Kancelaria
Kontakt
O uldze w cierpieniu
i trwaniu do końca
Każda osoba, która znajduje się u kresu życia, ma niezastąpioną wartość i godność. Zasługuje na szacunek i uwagę; a także na to, by towarzyszyć jej aż do naturalnej śmierci, łagodząc ból. Mamy wtedy do czynienia z opieką paliatywną.
Niestety istnieje też druga droga: podanie osobie cierpiącej - zabójczej dawki leków. To eutanazja.
W dzisiejszym „Kąciku bioetycznym: dla wierzących i ateistów” o jednym z najbardziej znaczących momentów ludzkiej egzystencji, czyli schyłku życia.
Opieka paliatywna
Osoba chora powinna być otoczona opieką do końca życia. Celem opieki paliatywnej jest poprawa jakości życia pacjenta u schyłku życia poprzez:
- udzielenie mu wszechstronnej opieki
- uśmierzanie bólu
- łagodzenie objawów choroby
- łagodzenie lęku.
Zespół opieki paliatywnej czyni wszystko, co w jego mocy, aby pomóc osobie chorej w utrzymaniu zdolności do komunikowania się ze światem oraz w zachowaniu maksymalnej autonomii i niezależności. Prowadzi również konsultacje psychologiczne i zapewnia różnorodne wsparcie, pozostając otwartym na potrzeby i oczekiwania pacjenta oraz jego rodziny. Przed członkami zespołu opieki paliatywnej stoi kluczowe zadanie przyniesienia chorej osobie jak największej ulgi w cierpieniu.
Wyróżniamy następujące formy opieki nad chorym, stosowane zarówno w warunkach szpitalnych, hospicyjnych, jak i domowych:
- Opieka medyczna – łagodzenie bólu z wykorzystaniem wszelkich możliwych środków;
- Opieka psychologiczna – towarzyszenie (w tym również towarzyszenie duchowe), życzliwa obecność oraz wsparcie;
- Opieka pielęgnacyjna – karmienie pacjenta, podawanie napojów, dbanie o jego higienę i fizyczny komfort, fizjoterapia;
- Opieka nad rodziną i bliskimi pacjenta.
Uśmierzanie bólu jest częścią opieki paliatywnej. W skrajnych przypadkach może ono wymagać zastosowania bardzo silnych środków przeciwbólowych, np. morfiny oraz środków uspokajających, które niosą ze sobą skutki uboczne w postaci niezamierzonego przyśpieszenia śmierci chorego. W takim przypadku
celem zaaplikowania tak mocnych środków przeciwbólowych nie może być nigdy spowodowanie śmierci pacjenta, lecz wyłącznie ograniczenie jego cierpienia fizycznego i psychicznego
- w przeciwieństwie do eutanazji, która przez podanie cierpiącemu zabójczej dawki leków ma spowodować jego śmierć.
Eutanazja
Jest świadomym działaniem lub świadomym zaniechaniem działania z intencją spowodowania śmierci pacjenta. Osoby zaangażowane w eutanazję
doprowadzają do zgonu chorego pod pretekstem skrócenia jego cierpień lub uszanowania jego woli, gdy tymczasem powinni łagodzić jego dolegliwości i towarzyszyć mu aż do momentu naturalnej śmierci.
Eutanazja i wspomagane samobójstwo – regulacje prawne
W Polsce eutanazja jest zabroniona i każdy, kto się jej dopuszcza, podlega odpowiedzialności karnej. Art. 150 kodeksu karnego wskazuje, iż „kto zabija człowieka na jego żądanie i pod wpływem współczucia dla niego, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”. W wyjątkowych przypadkach sąd jednak może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary lub nawet odstąpić od jej wymierzenia. Wspomagane samobójstwo również jest przestępstwem (art. 151 kodeksu karnego): „Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”.
Obowiązki lekarza
Eutanazja i wspomagane samobójstwo są sprzeczne z zasadami etyki lekarskiej. Art. 31 Kodeksu Etyki Lekarskiej stanowi, iż „lekarzowi nie wolno stosować eutanazji ani pomagać choremu w popełnieniu samobójstwa”.
W tym samym dokumencie wymaga się od lekarza zapewnienia pacjentowi godnych warunków umierania (art. 30): „Lekarz powinien dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić choremu humanitarną opiekę terminalną i godne warunki umierania. Lekarz winien do końca łagodzić cierpienia chorych w stanach terminalnych i utrzymywać, w miarę możliwości, jakość kończącego się życia”.
W myśl art. 32 Kodeksu Etyki Lekarskiej: „W stanach terminalnych lekarz nie ma obowiązku podejmowania i prowadzenia reanimacji lub uporczywej terapii i stosowania środków nadzwyczajnych. Decyzja o zaprzestaniu reanimacji należy do lekarza i jest związana z oceną szans leczniczych”.
ks. Paweł Paliga, na podstawie książki „Przewodnik: bioetyka dla młodych”
A już za tydzień:
Więcej o schyłku życia człowieka.
„Czymś niezwykle rzadkim wśród chorych otoczonych właściwą opieką i doświadczających miłości jest wyrażanie przez nich prośby o śmierć”.
Do zobaczenia za tydzień.
