Kiedy zaczyna się człowiek?

Historia życia każdego człowieka zaczyna się w momencie zapłodnienia, czyli połączenia się komórki rozrodczej męskiej (plemnika) i żeńskiej (komórki jajowej).

W procesie zapłodnienia dochodzi do przekazania dziecku materiału genetycznego ojca, oraz materiału genetycznego matki. Dlatego dziecko wykazuje później zewnętrzne podobieństwo do swoich biologicznych rodziców. Już w procesie zapłodnienia zostają zdeterminowane unikalne cechy genetyczne człowieka takie jak: płeć, kolor oczu, włosów, karnacja skóry itd. Zapłodnienie wyznacza początek życia każdej osoby ludzkiej. Wtedy właśnie tworzy się unikalny genotyp, który będzie identyfikował daną osobę do końca życia. Od tego momentu do chwili śmierci rozciąga się okres ludzkiego życia.

Czas trwania ciąży określa się w tygodniach lub miesiącach rozwoju dziecka w stadium embrionalnym i płodowym, począwszy od dnia jego poczęcia. Czas trwania ciąży wynosi około 38 tygodni (9 i ½ miesiąca księżycowego), licząc od daty poczęcia.

Pierwszym symptomem ciąży jest zazwyczaj brak miesiączki. Kiedy kobieta zauważa u siebie ten objaw i dowiaduje się, że doszło do zapłodnienia, wówczas jej dziecko ma już co najmniej 14 dni. W 21. dniu zaczyna bić serce dziecka.

„Czy embrion nie jest tylko jakimś «zlepkiem komórek»?” Nie. Niektórzy posługują się terminem „zlepek” lub „masa” komórek zamiast „organizm ludzki”. Dziecko w stadium embrionalnym od samego początku jest żywą istotą, samoorganizującą się w procesie ciągłego rozwoju. Już samo miejsce wniknięcia plemnika do komórki jajowej decyduje o jego budowie; określa, gdzie będzie rozwijała się głowa, a gdzie nogi.

Od momentu zapłodnienia uruchomiona zostaje kaskada wydarzeń (ekspresja genów, synteza białek), stanowiąca początek rozwoju człowieka. Przemiany te będą dokonywały się w ludzkim organizmie do końca życia. Mimo zachodzących nieustannie zmian, człowiek pozostaje zawsze tą samą osobą – tożsamą ze swoim pierwszym stadium zygoty. Embrion to nie jakaś „potencjalna osoba”, lecz pełnoprawna osoba ludzka w pierwszym stadium swego istnienia – to „potencjalny dorosły”.

Dziecko w stadium embrionu od samego początku oddziałuje na swoje środowisko, zwłaszcza na organizm matki. Jego pojawienie się powoduje wstrzymanie cyklu miesiączkowego kobiety i – w późniejszym etapie – przygotowanie jej piersi do karmienia dziecka po urodzeniu. Tak więc embrion w żadnym wypadku nie jest jakimś „zlepkiem” komórek, lecz pełnym, indywidualnym organizmem ludzkim – „jednym z nas”.