Czasem mamy wątpliwości, gdzie jest nasza parafia. Mieszkamy w jednym miejscu, zameldowani jesteśmy gdzie indziej, a chodzimy do kościoła jeszcze gdzie indziej.

Wątpliwości powstają również wtedy, kiedy ktoś z członków rodziny na dłuższy czas wyjeżdża za granicę. Niektórzy proszą, by utrzymać jego imię w kartotece parafialnej, pomimo, że od kilku lat mieszka już poza parafią. Inni meldują dziecko w domu babci, aby mogło przystąpić do Pierwszej Komunii Świętej w innej parafii.

Parafia jest wspólnotą terytorialną. Kodeks Prawa Kanoniczego określa, że do parafii należymy poprzez faktyczne zamieszkanie stałe lub tymczasowe. Zamieszkanie stałe nabywa się przebywaniem na terytorium jakiejś parafii, któremu towarzyszy zamiar pozostania tam na stałe, lub jeśli faktycznie trwało ono przez pięć lat (por. kan. 102). Zamieszkanie tymczasowe nabywa się przez przebywanie na terenie parafii z zamiarem pozostania tam lub faktyczne zamieszkanie przez trzy miesiące. Kan. 107 §1 stanowi: Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza.

Kościół nie pyta więc o miejsce urzędowego zameldowania ani gdzie jest dom rodzinny. O przynależności do parafii decyduje miejsce faktycznego zamieszkania. Ktoś, kto mieszka na terenie parafii Objawienia Pańskiego, należy do parafii Objawienia Pańskiego Blizne, choćby był zameldowany na Wilamowie a przychodził wyłącznie do kościoła Bogurodzicy Maryi.

Podobnie studenci i inni ludzie wynajmujący mieszkania na terenie parafii Objawienia Pańskiego z zamiarem zamieszkania dłużej niż trzy miesiące, uzyskują wszystkie prawa parafianina łącznie z możliwością przystąpienia do sakramentów. Nie ma więc sensu utrzymywanie czyjegoś imienia w kartotece parafialnej, gdyż z chwilą zamieszkania poza parafią utracił wszelkie uprawnienia parafianina w swojej „starej” parafii.